စိတ္ကူးယဥ္ ပံုရိပ္စမ်ား

“ေနာက္ဆံုး ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ခင္ဗ်ား ခင္ဗ်ား ဘာျဖစ္လို႔ ေရးနိမ့္သြားတာလဲ”

“မဲကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ေရတြက္လို႔”

@ @ @ @ @

“ဒါ ပီကာဆိုရဲ႔ လက္ရာ အစစ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ား အာမခံတယ္ေနာ္”

“စိတ္ခ်ပါ သံုးႏွစ္ အာမခံပါတယ္”

@ @ @ @ @

“မင္း အလုပ္လုပ္တာ ေႏွးေကြးလွခ်ည္းလား၊ ျမန္ျမန္လုပ္ႏိုင္တာ ဘာရွိသလဲကြ . . . ေဟ”

“ ဟုတ္က့ဲ ေခါင္းခ်တာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ပါတယ္”

@ @ @ @ @

“ခင္ဗ်ား ဘာျဖစ္လို႔ ရံုးတက္ေနာက္က်တာလဲ”

“အိမ္ကထြက္တာ ေနာက္က်သြားလို႔ပါ”

“ေစာေစာထြက္ပါလား”

“ေစာေစာထြက္ဖို႔ ေနာက္က်သြားၿပီ ျဖစ္လို႔ပါ”

@ @ @ @ @

“ခင္ဗ်ား ပိုက္ဆံမက္ၿပီး မိန္းမတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္တတ္တဲ့လူစားမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးမဟုတ္”

“မဟုတ္ပါဘူး .. . ဒါေပမဲ့ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ပိုက္ဆံရွိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေၾကာင့္နဲ႔ သူ႔ချမာ အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္ရမယ္ဆိုတာကလည္း ခြင့္မျပဳအပ္ေပးဘူးဗ်”

မသဘာ၀

Aေထာင္က် အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္သည္ ေထာင္ထဲတြင္ (၁၀) ႏွစ္တိတိ တစ္ခန္းတည္း အတူေနခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ဦး တစ္ရက္တည္း အတူလြတ္ၾကသည္။

ေထာင္အ၀င္၀တြင္ ၄င္းတို႔ႏွစ္ဦး ေနာက္ထပ္ ၂ နာရီၾကာဆက္ၿပီး စကားေျပာေနၾကေသးသည္။

@ @ @ @ @ @ @

ၾကားလိုက္ရသည္

ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ ပရိတ္သတ္တစ္ဦး၏ အားမလိုအားမရ ေျပာသံ-

“ေရွွ႔တန္းက တိုက္စစ္မႈးဆိုတဲ့ အေကာင္ ေျပးပံုကိုက ၾကည့္စမ္း။ က်ဳပ္ဒီအတိုင္းရပ္ေနတာေတာင္ သူေျပးတာထက္ ျမန္းအံုးမယ္ . ေတာက္ ”

@ @ @ @ @ @ @

ေသေတာ့မွာပဲ

ေၿမြေပြးမ ႏွစ္ေကာင္ဆံုၾကေတာ့ တစ္ေကာင္ကေမးတယ္-

“ငါ့ကိုေျပာစမ္း . ငါဟာ အဆိပ္ရွိသလား”

“ရွိတာေပါ့ နင္ဟာေျမြးေပြးပဲ ဟာ”

“အင္း ၊ ဒါဆိုရင္ ငါ့မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိေတာ့ဘူး”

“ဘာျဖစ္လို႕လဲ”

“ငါ့လွ်ာကို ငါကိုက္မိတယ္”

@ @ @ @ @ @ @

ေက်းဇူးရွင့္

အေဖျဖစ္သူက မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ထိုင္ၿပီး အရက္ေသာက္ေနတယ္။ သမီးျဖစ္သူက ၀င္လာၿပီေျပာလိုက္ပံုက -

“ေဖေဖ၊ ပုလင္းလြတ္ေတြ ယူသြားမယ္ေနာ္၊ ပုလင္းလြတ္ေတြ ေရာင္းၿပီး ဆန္၀ယ္ခ်င္လို႔”

“ယူသြား . .. ယူသြား . . . ဟင္း . . . ငါသာမရွိရင္ မင္းတို႔ ဘာနဲ႔ စားၾကမလဲ မသိဘူး”

@ @ @ @ @ @ @

ေတြ႔ရာလူကို အေၾကာင္းၾကားပါ

အလုပ္ေလွ်ာက္လြာ တစ္ခုမွာ လူတစ္ေယာက္ ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္ကို ျဖည့္စြက္ေနရင္ တေနရာက်ေတာ့ -

“ထိခိုက္ရလွ်င္ အနီးဆံုး အေၾကာင္းၾကားရမည့္ပုဂၢိဳလ္၏အမည္” ဟူေသာအကြက္မွာ ဘာထည့္ရမွန္းမသိစဥ္းစားေနတယ္။

ေနာက္ဆံဳး -

“အနီးနားတြင္ေတြ႔ရွိသူ” ဟု ျဖည့္စြက္လိုက္သတဲ့။

@@@@@@@@@@@

မဖိတ္ၾကလို႔

လူတစ္ေယာက္ အရက္ဆိုင္မွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ အရက္ထိုင္ေသာက္ေနတယ္။ သူစိတ္ညစ္ေနတာ အရက္ဆိုင္ရွင့္ေတြ႔ေတာ့ အနားကပ္ၿပီးေမးသတဲ့။

အဲ့ဒီေတာ့ သူက ၾသစေတးလ်တို႔ သြားေတာ့မွာျဖစ္ေၾကာင္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ပါတီပြဲေပးေတာ့မယ္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာတယ္။ ပါတီပြဲမွာ သီခ်င္းေတြဆိုၾက၊ ကၾကရေအာင္လည္းေျပာတယ္။ မီက်ည္မီးပန္းေတြ ေတာင္ ေဖာက္ၾကလြတ္ၾကမယ္လို႔လည္းေျပာတယ္။

“ဟာ . . . ဒါေပ်ာ္စရာေပါ့၊ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားက ဘာျဖစ္လို႔ စိတ္ပ်က္ေနရတာလဲ” လို႔ေမးေတာ့

သူက “ ဟာဗ်ာ က်ဳပ္ကို အဲ့ဒီပြဲ တက္ဖို႔ မဖိတ္ၾကလို႔ေပါ့ဗ်ာ” လို႔ျပန္ေျပာသတဲ့။

တို႔မွာလည္း သူငယ္ခ်ငး္ရွိသားနဲ႔

စစ္ထဲ၀င္သြားတဲ့ အေမရိကန္အမ်ိဳးသားက ၂ႏွစ္ၾကာေတာ့ ျပည္ပကျပန္ေရာက္လာတယ္။ သူ႔မိန္းက ကိုယ္၀န္ရေနေတြ႔ေတာ့ တအား ေဒါသျဖစ္သြားၿပီး စစ္ေမးသတဲ့ -

“မင္း ငါ့သူငယ္ခ်င္ အယ္လင္နဲ႔ ျဖစ္တာလား”

“မဟုတ္ဘူး” လို႔ မ်က္ရည္လည္ရႊဲနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။

“ဒီလိုဆိုရင္ စတိဗ္ဆိုတဲံ ငါ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔လား”

“ေၾသာ္မဟုတ္ပါဘူးဆို . . .”

“ဒီလိုဆိုရင္ . . . ဟိုဘအရႈးဘရိုင္ယန္လား”

သူ႔ေယာက်္ား အေျဖမရမခ်င္ေအာ္ေနေတာ့ မိန္းမက ျပန္ေျပာသတဲ့။

“က်ဴပ္မွာလည္း ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္းေတြရွိတာ ရွင္မစဥ္းစားမိဘူးလား ဟြန္း” တဲ့။

@@@@@@@@@@@@

ခပ္ေပါ့ေပါ့ေလးပဲ

စာၾကည့္တိုက္ထဲသို႔ လူငယ္တစ္ေယာက္၀င္လာၿပီး တာ၀န္ရိွတဲ့ စာႀကည့္တိုက္မွဴးကိုေမးတယ္။ စာႀကည့္တိုက္မႈးက ထြက္လာေတာ့ သူ႔ကို တစ္ခုခုဖတ္သင့္တာ ရွာေပးပါလို႔ေျပာတယ္။

“ခပ္ေပါ့ေပါ့ေလးယူမလား” လို႔ စာႀကည့္တိုက္မွဴးက ေမးေတာ့ သူက -

“ကိစ္စ မရွိပါဘူး ေလးခ်င္ေလးပါေစ ကၽြန္ေတာ့မွာ ကားပါတယ္ဗ်ာ တဲ့”

ဒါဟာက်ဳိးေၾကာင္း ဆီေလ်ာ္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီရဲ႔ ပင္ကိုယ္အႏွစ္သာာရက ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ပါ၀ါကို အလွည့္က်က် က်င့္သံုးႏိုင္ၿခင္းပဲ။ ဘယ္သူ႔ပါတီ ဘယ္သူ႔လူမ်ဳိး၊ ကိုၿဖဴ ကိုနီ ကိုမည္း ဘယ္သူၿဖစ္ၿဖစ္ ကိစၥမရွိ။ သို႔ေပမယ့္ဒီက်င့္၀တ္မ႑ိဳင္ကို အာရပ္မူဆလင္ ကမၻာမွာ ကေနထိ မက်င့္သံုး ႏုိင္ၾကေသးဘူး။ အာရပ္ကမၻာ အေနအထားနဲ႔ က်င့္၀တ္က ”Rule or die’’ ပဲ။ ငါ့အုပ္စုပါ၀ါရရင္ရ၊ မရရင္ငါေသ။ အက်ဥ္းေထာင္မွာ တစ္ကွၽြန္းမွာ ဘ၀ပ်က္။ မတူညီ ကြဲၿပားတဲ့ ညီေနာင္လူနည္းစုကို သည္းခံမႈေပးႏုိင္စြမ္းတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈမရွိေသးရင္၊ တူညီတဲ့အခြင္အေရးနဲ႔ ဆက္ဆံမႈ မၿပဳႏိုင္ေသးရင္ ဒီမိုကေရစီ အစစ္ကအၿမစ္မတြယ္ႏိုင္ပါဘူး။

သို႔ေသာ္ဒိုင္ဗားစတီကို ေလးစားတယ္ဆိုရင္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈထဲက ပင္ကိုယ္ထြက္လာတာမ်ဳိးကိုပဲ အေလး ဂရုၿပဳရပါမယ္။ အီရတ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လြတ္လပ္မွ်တတဲ့ ေရြးေကာက္ပဲြ က်င္းပႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒိုင္ဗားစတီ ယဥ္ေက်းမႈကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုးမသြင္း ႏိုင္ၾကပါဘူး။ အေမရိကနဲ႔ ဥေရာပဟာ သူတို႔ရဲံ႔ ဒိုင္ဗားစတီ ပေဒသာစံု ယဥ္ေက်းမႈကို ေမြးဖြားဖို႔ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ ဆိုးရြာတဲ့စစ္ပဲြေတြ ၿဖတ္သန္း ခဲ့ရပါတယ္။ အာရပ္ မူဆလင္ကမၻာအဖို႔ အလားတူအိုင္ဒီယာ စစ္ပဲြေတြကေန ဒိုင္ဗားစတီ ေမြးဖြားႏုိင္ဖို႔ ၿဖတ္သန္းၾကရပါဦးမယ္။

ဒီမိုကေရစီ ႏွစ္ ၆၀ ၿပည့္ပဲြက်င္းပၿပီးတဲ ့အိႏၵိယကေန မၾကာမီကမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿပန္ေရာက္ပါတယ္။ သူ႔အိမ္နီးခ်င္း ပါကစၥတန္ကေတာ့ အူပြက္ေနတယ္။ ႏုိ႔ေပမယ့္ အေၿခခံအားၿဖင့္ သူတို႔ဟာ လူမ်ဳိးတူ၊ ပံုစံတူ၊ အစားအစာတူ၊ ၀တ္တာတူတဲ့ သူေတြပါပဲ။ ပံုသ႑ာန္ သြင္ၿပင္ အတူတူ ၿဖစ္ၾကေပမယ့္ အဓိက ပဓာနက်တဲ့ ကြာၿခားခ်က္ၾကီး တစ္ခုရွိပါတယ္။ အိႏၵိယမွာ ဒိုင္ဗားစတီ ယဥ္ေက်းမႈရွိေနပါတယ္။ အခု အိႏၵိယဟာ ဒီမိုကေရစီႏွစ္ ၆၀ ၿပည့္က်င္းပ ေနပါတယ္။ ဒီလို ဘာေၾကာင့္ က်င္းပႏိုင္သလဲ ဆိုရင္ ေထာင္စုခ်ီတဲ့ သူ႔ရဲ႔ဒိုင္ဗားစတီ အခံေၾကာင့္ပဲ ၿဖစ္ပါတယ္။အိႏၵိယ ဟာ သူရဲ႔ ေထာင္စုဒိုင္ဗားစတီပဲြကို ႏႊဲေနတဲ့သေဘာလည္း အဓိပၸါယ္ ယူႏုိင္ပါတယ္။ အိႏၵိယရဲ႔ ေထာင္စုခ်ီကာလမွာ မူဆလင္ စိုးမိုးမႈက ရာစုႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ရွိခဲ့ပါတယ္။

မဂိုအင္ပါယာ အထြတ္ေရာက္ခ်ိန္ ၁၆ ရာစုမွာ အိႏၵိယကိုစိုးမိုးခဲ့တဲ့ မူဆလင္ အင္ပါယာၿပည့္ရွင္ အက္ဘာဟာ သူ႔နန္းတြင္းမွာ ခရစ္ယာန္၊ ဟိႏၵိဴ၊ ဂ်ိမ္းဘာသာ၀င္ေတြကို ထားရွိပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔၀ါရင့္ သက္ေတာ္ရွည္ မွဴးၾကီး မတ္ရာေတြက ဟိႏၵိဴေတြရယ္ပါ သူကံကုန္ခါနီး သလြန္ေညာင္ေစာင္းမွာ လဲေလ်ာင္းေနခ်ိန္ ဘရင္ဂ်ီဘုန္းၾကီး ေတြက သူ႔ကို ဘာသာေၿပာင္းဖို႔ ၾကိဳးစားပါတယ္။ သူၿငင္းဆန္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာသူဘယ္သူလဲဆိုတာ သိတဲ့လူတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းပါပဲ။ ကိုယ့္အေနအထား၊ ကိုယ့္ဘာသာ အယူကိုယ္သိတယ္။ သို႔ေသာ္အၿခားဘာသာအားလံုး အေပၚသူေလးစားမႈၿပပါတယ္။ ဟိႏၵိဴလည္းၿဖစ္၊ အိႏၵိယ ပထမဆံုး ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ၿဖစ္တဲ့ ေနရူးဟာအက္ဘာဘုရင္ကို အၾကီးအက်ယ္ ေလးစားအားက်ခဲ့သူ ၿဖစ္ပါတယ္။

အက္ဘာက ခႏီႏွလံုးရွိသူမွ်မကပါဘူး။ အၿခားယံုၾကည္ခ်က္ေတြ၊ အိုင္ဒီယာေတြကို ေထြးပိုက္ၾကိဳဆိုသူ လည္းၿဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔အင္ပါယာဟာ အိႏၵိယသမိုင္းမွာ ၾသဇာအရွိဆံုး ၿဖစ္ခဲ့တာပါ။ အိႏၵိယလိုပဲလူ ထူးလူခၽြန္ေတြရွိတဲ့ ပါကစၥတန္ဟာ အက္ဘာရဲ႔ ထံုးႏွလံုးမႈႏုိင္ပါတယ္။ အာရပ္ကမာအဖို႔ လည္းထိုနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ။

ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဘုရင္အဘ္ဒူလာကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ ပုပ္ရဟန္းမင္းၾကီးနဲ႔ သူ႔ရဲ႔အ့ံခ်ီးဖြယ္ ေတြ႔ဆံုမႈက အၿခားမ်ားစြာေသာ ေဆာ္ဒီ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႔ ႏွလံုးကိုခိုက္သြားေစပါလိမ့္မယ္။ သို႔ေသာ္ ဒါဟာ သမိုင္း၀င္ၿဖစ္ေပမယ့္ ဘာမွ အေမြမခ်န္ခဲ့ႏုိင္ေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဆႏၵက ပုပ္ဟာ ေဆာ္ဒီအာေရဗ်ကို သြားလည္ခ်င္တဲ့ အာသီသကို လူသိရွင္ၾကား ေဖာ္ၿပ လိုက္ေစခ်င္တယ္။ ေဆာ္ဒီဘုရင္ကလည္း ေၾကညာရမယ္။ တစ္စံုဆစ္ဦးက ငါတို႔ေဒသ လမ္းၿပေၿမပံုသစ္ကို စီစဥ္ရမယ္။ ဗာတီကန္မွာ ပုပ္ကိုငါေတြ႔ႏုိင္ရင္ ငါ့ရဲ႔ၿမင့္ၿမတ္တဲ့ အိမ္ေတာ္မွာ ခရစ္ယာန္၊ ဂ်ဴး၊ ဟိႏၵိဴ၊ ရွိအိုက္၊ ဗုဒၶဘာသာ ေခါင္းေတာင္ေတြကို ငါဧည့္ခံေဆြးေႏြးႏုိင္ရမယ္။ ဘာေၾကာင့္မို႔ မေဆြးေႏြး ႏုိင္ရမွာလဲ။ ငါတို႔ဟာ ကိုယ့္ယံုၿကည္ခ်က္မွာ အခိုင္အမာ ရွိထားတယ္။ ဒါဆို အားလံုးကို တန္းတူေတြ႔ဆံုၾကစို႔။ ဘာေၾကာင့္မို႕ မေတြ႕ဆံုႏိုင္ရမွာလဲ။

ဒိုင္ဗားစတီ

Thomas L. Friedman ေရးသည္

ၿပီးခဲ့ေသာ ႏို၀င္ဘာလ အဂၤါေန႔တစ္ရက္မွာ၊ ေဆာ္ဒီအာေရဗ်ဘုရင္ အဘ္ဒူလာက၊ ဗာတီကန္မွာ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီး ဘန္နဒစ္တ္(၁၆)ကို ေတြ႔ဆံုဂါရ၀ျပဳသည္။ ေဆာ္ဒီသက္ဦးဆံပိုင္ဘုရင္တစ္ပါးနဲ႔ ပထမဆံုးေတြ႔ဆံုဖူးေသာ ရိုမန္ကသစ္ခရစ္ယာန္ေခါင္းေဆာင္ပါပဲ။ ေဆာ္ဒီဘုရင္က ပုပ္ကို လက္ေဆာင္ႏွစ္ခုေပးတယ္။ ရတနာေက်ာက္မ်က္စီျခယ္ထားတဲ့ ေရႊဓါးရယ္၊ အုန္းပင္ေအာက္မွာ လူတစ္ေယာက္ ကုလားအုပ္စီးေနတဲ့ ေငြပန္းခ်ီကားအရုပ္ရယ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘီဘီစီရုပ္သံအရဆိုရင္ ပန္ခ်ီးကားအရုပ္ကို ႏွစ္သက္သေဘာက်ေပမဲ့ ဓါးရွည္ကိုေတာ့ တို႔ထိရံုမွ်သာပါပဲတဲ့။

ဒီပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ဦးေတြ႔ဆံုမႈက ႀကီးက်ယ္လွပါတယ္။ ဘုရင္ အဘ္ဒူလာကလည္း လက္ေဆာင္ေတြနဲ႔ လာခဲ့တာ ျမင့္ျမတ္မႈရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာအာရံုထဲ ေပၚလာတာက ဘုရင္ အဘ္ဒူလာသာ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးကို အမွန္တကယ္ရဲ၀င့္စြန္႔စားမႈနဲ႔ လက္ေဆာင္မြန္တစ္ခုေပးလိုက္ႏိုင္ရင္ ကမၻာႀကီးမွာ ဘာေတြျဖစ္ကုန္မလဲ။ ဒီရဲရဲ႔တဲ့ လက္ေဆာင္မြန္က ပုပ္အတြက္ ေဆာ္ဒီ၀င္ခြင့္ ဗီဇ ပါပဲ။

မကၠာနဲ႔ မဒီနာဆိုတဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဗလီေက်ာင္းေတာ္ႏွစ္ခုကို ေစာင့္ေရွာက္သူအျဖစ္သိထားၾကတဲ့၊ ေဆာ္ဒီအာေရဗ်ဘုရင္ဟာ ေရာမ ဗာတီကန္ေက်ာင္းေတာ္က ပုပ္ဆီကို လာလည္တာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမင္ၾကရၿပီ။ ႏို႔ေပမယ့္ ပုပ္အဖိုေပေတာ့ အစၥလမ္ရဲ႔ ဗာတီကန္လို႔ ဆိုရမဲ့ မကၠာ ေဆာ္ဒီဘုရင္ဆီ သြားလည္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ မူဆလင္မဟုတ္သူမ်ားကို မကၠာ ခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူးေလ။

ဒါ့ထက္ပိုေျပာရရင္ ေဆာ္ဒီေအေရဗီယမွာ ခရစ္ယာန္ေက်ာင္း၊ ရဟူဒီေက်ာင္း၊ ဟိႏၵဴေက်ာင္း၊ ဗုဒၶဘာသာ ေက်ာင္းတစ္ခုခု ေဆာက္တာက တရားမ၀င္းဘူး။ အျခားဘာသာေရးတစ္ခုခု လူသိရွင္ၾကား က်င့္သံုးမႈက တရားမ၀င္ဘူး။

သတင္းဌာနတစ္ခုခုကေျပာသလိုဆိုရင္ ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခိုးဆုေတာင္းပြဲေတြ တိတ္တိတ္ခိုးလုပ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အစိုးရက သိသြားရင္ ေတာ့ ေခ်မႈန္းတာပဲ။ ဆုေတာင္းမႈေတြျပဳလုပ္ၾကတဲ့ ဖိလစ္ပိုငးအလုပ္မားေတြဆို ျပန္ပို႔ခံရတာမနည္းဘဲ။ ေဆာ္ဒီအာဏာပိုင္ေတြကေတာ့ တမန္ေတာ္ မိုဟာမက္ရဲ႔ အစဥ္အလာကို မၿမဲ ဥပမာေပးပါတယ္။ မိုဟာမက္ရဲ႔ အလိုအရ အာေရဗ်ကၽြန္းဆြယ္မွာ အစၥလာမ္ဘာသာကိုပဲ လိုက္နာက်င့္သံုးရမယ္လို႔ ဆိုထားခဲ့ပါတယ္။

ဒီအခ်က္ကိုေျပာေနရတာက ဒိုင္ဗားစတီ(Diversity) ဆိုတဲ့ ေထြျပားမႈအေၾကာင္းေျပာခ်င္လို႔ပါပဲ။ ဒိုင္ဗားစတီးရဲ႔ အႏွစ္သာရက မိမိနဲ႔ မတူကြဲျပားျခားနားတဲ့တူကို ဘယ္လိုအေနအထား၊ ဘယ္လိုအေျခအေနနဲ႔ သည္းခံမႈေပးမလဲဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒိုင္ဗားစတီ ကိစၥဟာ လဘႏါန္ကေန အီရတ္၊ ပါကစၥတန္တို႔အထိ အစစလာမ္ကမၻာထဲကို ကေန႔ လွိမ့္၀င္ေနပါၿပီ။ ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းေတြ ဗလီေတြဟာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ အေတာ္မ်ားမ်ား ဗံုးေဖာက္ခြဲမႈခံရပါတယ္။

၀ါရင့္ျပင္သစ္ အရာရွိႀကီးတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့ကို ေျပာဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြ အေရွ႔အလယ္ပိုင္းမွာ ဒီမိုကေရစီ ျမွင့္တင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာထက္၊ ဒိုင္ဗားစတီ ျမွင့္တင္ဖို႔ အာရံုစိုက္ၾကဖို႔ ေကာင္းတယ္တဲ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒိုင္ဗားစတီးစာ အေရွ႔အလည္ပိုင္းမွာ သမိုင္းေၾကာင္းရွိခဲ့ဖူးလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု၊ ဘာသာယဥ္ေက်းမႈ ပေဒသာ စံုခဲ့ဖူးတဲ့ သမိုင္း၀င္ဇာစ္ျမစ္ ရွိခဲ့တာမို႔ ဒါကို ပိုေဇာာင္းေပးသင့္ပါတယ္တဲ့။

(The Wave Magazine မွ ဘာသာျပန္သူ နာမည္ ဦးေက်ာ္၀င္းလားမသိဘူး စမိုင္းေမ ေမ့သြားတယ္ သိတဲ့သူရွိရင္ ျပင္ေပးပါရွင့္ စာအုပ္က စမိုင္းေမမွာမရွိေတာ့လို႔ပါ။ )

အထင္မွားလိမ့္မယ္

တနဂၤေႏြေန႔မွာ မိန္းမက ေယာက်္ားကိုေျပာတယ္ -

“မနက္အေစာႀကီးေတာင္ အိုက္လိုက္တာလြန္ပါေရာ၊ ကိုယ္ေပၚအ၀တ္အစား ထပ္၀တ္ရဦးမယ္ဆိုရင္ ေသလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ အ၀တ္အစားမ၀တ္ပဲ ၿခံထဲ အလုပ္လုပ္မယ္ဆိုရင္ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ ဘယ္လိုထင္မယ္လို႔ ရွင္ထင္လဲ”

“ပိုက္ဆံမက္ၿပီး မင္းကိုယူတယ္လို႔ထင္မွာေပါ့”

@@@@@@@@@@@@@

မင္းေရာပဲကို

ေယာက်္ားျဖစ္သူ အိမ္သို႔မ်က္ႏွာ ညိႈငယ္စြာနဲ႔ျပန္လာသည္။ အ၀တ္အစားခၽြတ္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္သို႔သြားသည္။ အစာကို အရသာမရွိစြာစားသည္။ စားေနရင္းလည္း အဓိပါယ္ကင္းမဲ့စြာ နံရံကို စူးစိုက္ၿပီးၾကည့္ေနသည္။

မိန္းမျဖစ္သူက အိမ္ယာ၀င္တဲ့အခ်ိန္ထိ ၀မ္းသားစရာစကားကို မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ပဲ မီးဖိုေခ်ာင္က တက္ၾကြစြာထြက္လာၿပီး ေျပာလိုက္သည္။

“ေမာင္. . . ကၽမမွာ ကိုယ္၀န္ရွိေနၿပီ”

ေယာက္်ာျဖစ္သူက စိတ္မသက္သာစြာနဲ႔

“ေၾသာ္ . . . မင္းေရာပဲကို”

@@@@@@@@@@@@@@@@

ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈ

တရားသူႀကီးက သက္ေသကိုေမးသည္။

“အခင္းျဖစ္တဲ့ေနရာမွာ ခင္ဗ်ားဘယ္ေလာက္အကြာမွာ ရပ္ေနခဲ့သလဲ”

“၃ မီတာနဲ႔ ၇၈ စင္တီမီတာတိတိ အကြာမွာ”

“တိက် ေသခ်ာလွခ်ည္းလား”

“ကတ္သီးကပ္ဖဲ့ေမးတတ္တဲ့ငနဲေပၚလာရင္ ေျဖႏိုင္ေအာင္ဆိုၿပီးေသခ်ားတိုင္းထားတာ”

@@@@@@@@@@@

ပရိုဂရမ္မာေတြ စန္းပြင့္လိုက္ပံုမ်ား

ပရိုဂရမ္မာသမား တစ္ေယာက္ အျပင္းအထန္ နာမက်န္းျဖစ္ၿပီး ေမ်ာသြားခါ ယမမင္းထံသို႔ ေရာက္သြားေလသည္။

ယမမင္း -- အေမာင္လူသားရဲ႔ Profile အလြန္းေကာင္းပါတယ္။ ဒါနနဲ႔ သီလကုသိုလ္ေတြမ်ားစြားရွိလို႔က နတ္ျပည္၊ နတ္ရြာသြားႏိုင္ပါတယ္။

ပရိုဂရမ္မာ -- ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ယမမင္း -- အေမာင္လူ႔ျပည္မွာ ဘာလုပ္လုပ္ပါသလဲ။

ပရိုဂရမ္မာ--ကြန္ပ်ဴတာ ပရိုဂရမ္မာပါ။

ယမမင္း -- ဟန္က်လိုက္တာ။ ငါတို႔ ငရဲျပည္မွာ ေဒါ့ကြန္းလုပ္ၿပီး Web မွာ တင္ဖို႔ တိုင္ပင္ေနတုန္း အေမာင္ ေရာက္လာတာပဲ။ကဲ . . . ဆံုးျဖတ္မယ္၊ နာခံေစဗ်ား။ အေမာင္ဟာငရဲျပည္မွာအလုပ္လုပ္ဖို႔အတြက္ ရာသက္ပန္ေနေစဗ်ား။

ပရိုဂရမ္မာ -- ေအာင္မေလးဗ်ာ။

မွတ္ခ်က္ - အင္တာနက္ဂ်ာနယ္ကပါ။

@@@@@@@

Hubby & His Picture

Hubby: You always carry my photo in your handbag to the office. Why?

Wife: When there is a problem, no matter how impossible, I look at your picture and the problem disappears.

Hubby: You see, how miraculous and powerful I am for you?

Wife: Yes, I see your picture and say to myself, "What other problem can there be greater than this one ?"
............

သတင္းစကား

ေယာက္်ားေပ်ာက္သြားတဲ့အတြက္ ကူရွာေပးဖို႔အတြက္ရဲစခန္းကို မိန္းမျဖစ္သူက လာေျပာတယ္။

ေယာက္်ားရဲ႔ ပံုပန္းသ႑ာန္ကို ေမးျမန္းစံုစမ္းၿပီးေနာက္ အရာရွိက အမ်ိဳးသမီးကိုေျပာတယ္-

“ေကာင္းၿပီ ခင္ဗ်ားေယာက္်ားကို ႀကိဳးစားၿပီးရွာေပးပါမယ့္ ေတြ႔ရင္ ဘာေျပားေပးလိုက္၇မလဲ”

“ ေျပာလိုက္ပါ။ ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာ လာေနမဲ့အစီအစဥ္ကိုဖ်က္သိမ္းလိုက္တယ္လို႔ ”

ဆရာမျပနည္းမက်

ဌာနမႈးက ယေန႔မွ အလုပ္၀င္ေသာ လူငယ္ကိုေျပာတယ္ -

“ကိုင္. . . အစ အေနနဲ႔ ၾကမ္းတိုက္ပါ”

လူငယ္က ေဒါသကို ထိန္းထားရဟန္ျဖင့္ ျပန္ေျပာတယ္-

“ကၽြန္ေတာ္ ဘြဲ႔ရပါခင္ဗ်”

“ေၾသာ္ ဟုတ္လား။ ဒါဆိုရင္ ၾကမ္းဘယ္လိုတိုက္ရတယ္ဆို ငါျပမယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ထား”

ေလွ်ာ့ေအာ္

လူငယ္က အထက္အရာရွိကိုေျပာတယ္-

“ကၽြန္ေတာ္ အန္ကယ္တို႔ ရံုးမွာအခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္သမားျဖစ္တယ္ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကို ေအာ္ ရင္ ေလွ်ာ့ေအာ္ပါ ခ်င္ဗ်ာ့”

မေတြ႔မိလို႔

“ေဟ့ . . . သူငယ္ခ်ငး္ မင္းနဖူးမွာ “ဘု” ႀကီးနဲ႔ပါလား ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“ဟိုမွာ ၾကည့္စမ္း ဟိုနံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ မီးအိမ္ကိုေတြ႔လား”

“ေတြ႔တယ္”

“ေအ . . . ငါ .. မေတြ႔လိုက္ဘူး”

ေနလိုေယာက်္ား

“ကၽြန္မ ေယာက္်ားက ေနလိုပဲ”

“ဥပမာေပးတာ လွလွခ်ည္လား ရွင္းေအာင္းလင္းစမ္းပါအံုး”

“ညေနက်ရင္ ေပ်ာက္သြားတယ္၊ မနက္က်မွ ေပၚလာတယ္ေလ”

Cease-fire in Kachin State


SPDC officer: "Simsa Lam" is "Peace" in English
"Hkye law mi law" is "Help me"

The NDAK is the New Democratic Army Kachin (state), one of the cease-fire groups.

The cartoon came from the Kachin News Group.

ဒါအျပင္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ေလာက္ ခႏၶာမေတာင့္တင္းေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ Hikari ကပဲ သူ႔သူငယ္ခ်ငး္ကုိ ေစာင့္ေရွာက္ေနရပါတယ္။ အိမ္မွာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က Hikari ကို ေစာင့္ေရွာက္ရတယ္။ အခုေတာ့ သူက သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္လာေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ သူ႔အားသူကိုးလိုစိတ္ ပိုမိုေပၚေပါက္လာပါတယ္။

ေနာက္တစ္ႏွစ္ၾကာေတာ့ သူနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ငွက္သံေလးေတြကိုသာမက လူေတြ တီထြင္းထားတဲ့ ဂီတသံံေလးေတြကိုပါ နားလည္လာၾကတယ္။ တစ္ခါတံရံ သူ႔သူငယ္ခ်င္းႀကိဳက္တဲ့ ေရဒီယို သီခ်င္းေလးေတြကိုေတာင္ စာရြက္မွာ မွတ္ထားတာကို ေတြကိုေတာင္ သူ႔ထံမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။

ဂ်ပန္ျပည္မွာ ၁၂ တန္းၿပီးရင္ အေျခခံ ပညာ ၿပီးစံုးတာပါပဲ။ Hikari နဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတို႔လို႔ ခႏ©ာကိုယ္ခ်ိုဳ႔ယြင္းေနတဲ့ ကေလးေတြအဖို႔ ၁၂ တန္းၿပီး သြားရင္ ေက်ာင္းပညာေရးတစ္ခုလံုးဟာ ၿပီးသြားတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ သူတို႔ ၁၂ တန္းၿပီး သြားတဲ့အခါမွာ သူတို႔ အဖို႔ ပညာေရးဟာ ၿပီးသြားၿပီလို႔ သူတို႔ဆရာေတြက ေျပာပါတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ သူတို႔အတြက္ ပညာသင္ယူမႈ ၿပီးဆံုးေၾကာင္း အထိမ္းအမွတ္ပြဲ တစ္ခု က်င္းပေပးပါတယ္။

(အဲ့ဒီလို ပါတီက်င္းပတဲ့အခါမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ သူတို႔အဖို႔ ေနာက္တစ္ေန႔ကစၿပီး ေက်ာင္းတက္ဖို႔ အလိုေတာ့ဘူးေျပာတဲ့အခါမွာ Hikari က ဒီလိုေျပာတယ္ “ဒါဟာ ထူးဆန္းတယ္” တဲ့။)

ဒီေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းက ဘာေျပာသလဲ။ သူလည္း သူ႔ႏွလံုးသားမွာ ရွိတာကို ဒီလိုေျပာတယ္။ “ဟုတ္တယ္ ဒါဟာ ထူးဆန္းတယ္”တဲ့။ အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ သူတို႕မ်က္နွာမွာ တအံ့တၾသျဖစ္ေနတဲ့ လဏ©ာေတြကိုေတြ႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီလို တအံ့တၾသျဖစ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာမွာပဲ ရႊင္ျပေနတဲ့ မ်က္ႏွာကိုထပ္ၿပီးျမင္ေတြ႔ေနရတယ္။

အဲ့ဒီေနာက္ သူတို႔ခံစားခ်က္နဲ႔ ပါတ္သက္ၿပိး ကၽြန္ေတာ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးသားကာ Hikari ကို ေပးပါတယ္။ ဒီကဗ်ာေလးကို Hikari က သီးခ်င္းအျဖစ္ သီကံုးဖြဲံခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီ သီခ်င္းေခါင္းစဥ္ေလးကေတာ့ Graduation (ၿပီးဆံုးသြားတဲ့ ပညာသင္ယူေရး) ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ပါပဲ။ ဒီသီခ်င္းေလးကို အခုဆိုရင္ အခ်ိဳ႔ပြဲေတြမွာေတာင္ သီဆိုေနၾကၿ႔ပီး ဒါကို နားေထာင္သူမ်ားလာတာကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။

(အခုဆိုရင္ Hikari အဖိို႔ ဂီတဟာ အေရးႀကီးဆံုးေသာစကားျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီစကားကိုသံုးၿပီး သူ႔ရဲ႔ေလးနက္ၿပီး ၾကြယ္၀တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို သူထုတ္ေဖာ္ေနပါတယ္။ ဒီစကားအားျဖင့္ သူဟာ အျခားသူေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ေနပါတယ္။ ဒီစကားအားျဖင့္ သူေနထိုင္တဲ့ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းအတြင္းမွာ သူရဲ႔ေနရာကို သူေဖာ္ထုတ္ေနပါတယ္။ အဲ့ဒီလို အရည္အေသြးေတြရွိလာေအာင္ မ်ိဳးေစ့ခ်ေပးတာကေတာ့ သူ႔မိသားစုပါ။ အဲ့ဒီမ်ိဳးေစ့အပင္ေပါက္လာေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္းေပးတဲ့ ေနရာကေတာ့ သူ႔ေက်ာင္းပါပဲ။

Oe ၏ အေရးအသားမ်ားကို ဖတ္ရႈအၿပီးတြင္ စာေရးသူမ်ား၏စိတ္တြင္ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေက်ာင္းနွင့္ပါတ္သက္ေသာ ပံုကားခ်ပ္မွာ ေက်ာင္းဟူသည္ လူေနမႈ တစ္ရပ္တြင္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္၏။ ေက်ာင္းဆိုသည္မွာ က်န္မားသန္စြမ္းေသာ ကေလးမ်ားအတြက္သာမက ကိုယ္ခႏၶာ ခ်ိဳ႔ယြင္းေသာ ကေလးမ်ားအတြက္ပါ လိုအပ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းဆိုသည္မွာ ကေလးအားလံုးအတြက္ လိုအပ္ေသာ ေနရာဌာန တစ္ခုျဖစ္၏။

လူမႈအဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုတြင္း ေနထိုင္ၾကေသာ လူသားမ်ားအဖို႔လည္း မိမိဘ၀၏ အဓိပါယ္ကို မိမိလူေနမႈ အဖြဲ႔အစည္းတြင္သာ ရွာေဖြ႔ၾကရမည္ျဖစ္ၿပီး ေတာထဲတြင္သြား၍ ရွာေဖြရန္မဟုတ္။ ထိုသို႔ရွာေဖြရာတြင္ ပထမဆံုးရွာေဖြရမည့္ေနရာမွာ မိမိ၏ မိသားစုတြင္း၌ျဖစ္၍ ထို႔ေနာက္ တစ္ဆင့္တက္ၿပီး ရွာေဖြရမည့္ေနရာမွာ ေက်ာင္းျဖစ္သည္။

စင္စစ္ ေက်ာင္းဆိုသည္မွာ ေခတ္တစ္ေခတ္တြင္ ေနထိုင္သူမ်ား၏ ဘ၀ႏွင့္ ယင္းေခတ္ေနာက္တြင္ ျဖစ္တည္လာေသာ လူေနမႈဘ၀တို႔ကို ဆက္စပ္ေပးေသာ ေနရာလည္းျဖစ္သည္။ စင္စစ္ ေက်ာင္းဆိုသည္မွာ ပင္မဘ၀ေရစီးေၾကာင္းမွ ျပင္ပသို႔ ေ၇ာက္ေနသည့္ ကေလးမ်ားအား ပင္မေရစီးေၾကာင္းထဲသို႔ ျပန္၀င္လာႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးေသာ ေနရာလည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကေလးလူငယ္တိုင္းသည္ ေက်ာင္ေနသင့္ၾကသည္။ ေက်ာင္းတက္သင့္ေပသည္။ ေက်ာင္း၌ ေပ်ာ္ေနၾကသင့္သည္။

ပါေမာကၡေဒါက္တာခင္ေမာင္၀င္း (ဒႆနေဗဒ)

ေဒါက္တာလွႏုေထြး (ဒႆနေဗဒ)

- ၿပီးပါၿပီ။ -

ဒီလိုေတြးၿပီး Oe မွာ တဖန္၀င္လာတဲ့ အေတြးကေတာ့ (ဒီအတန္းထဲက ကေလးေတြ။ ဒီအတန္းျပင္ ကစားကြင္းထဲမွာ ရွိေနတဲ့က ကေလးေတြ က၊ၽြန္ေတာ့္လိုပဲ အသက္ႀကီးေအာင္ မေနၾကရပဲ ေသၾကရတယ္။။ ဒီ့ေနာက္မွ တဖန္ သူတို႔ အေမေတြက ကေလးေတြ ေမးၾကၿပီး ေသသြားတဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ တေသြမတိမ္းတူေအာင္ ေသသြားခဲ့တဲ့ ကေလးေတြျမင္ခဲ့ဖူးတာေတြ၊ ၾကားခဲ့ဖူးတာေတြ၊ ဖတ္ခဲ့ဖူးတာေတြ၊ လုပ္ခဲ့ဖူးတာေတြ သူတို႔က သင္ေပးထားတဲ့ကေလးမ်ားလား။ ဒီလို ကၽြန္ေတာ္ ေတြးႏိုင္ဖို႔ ျမင္ရတဲ့ အေထာက္အထားကေတာ့ ေသသြားတဲ့ ကေလးေတြေရာ သူတို႔ ေနရာ ျပန္၀င္ထာတဲ့ ကေလးေတြေရာ ဘာသာစကား တစ္ခုတည္းကိုပဲ ေျပာေနၾကတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလိုအေတြမ်ိဳး ၀င္လာသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ Oe သည္ ေက်ာင္းေနရျခင္း၏ အဓိပါယ္ကို ျမင္ေတြ႕လာပါေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤသို႔ သူက ေျပာခဲ့၏။ “အကယ္၍သာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေတာထဲကိုသြား ေတြ႔ရတဲ့ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ စာအုပ္ထဲမွ သစ္ပင္ေတြကိုသာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ေနဦးမယ္ဆိုရင္ ေသသြားတဲ့ ကေလးေနရာမွာ ေနာက္ထပ္ကေလးေတြ အစားထိုး၀င္လာႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေသသြားတဲ့ ကေလးမ်ားေနရာမွာ ေနာက္ထပ္ေမြးလာတဲ့ ကေလးမ်ားက ၀င္ႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဟာ ေက်ာင္းသြားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္” လို ေရးသားထားပါတယ္။

ဤမွ်ျဖင့္ Oe သည္ သူေမးခဲ့ေသာ ေမးခြန္းျဖစ္သည့္ “ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာေၾကာင့္ ေက်ာင္းေနရမွာလဲ” ဆိုသည့္ ေမးခြန္း၏ ပထမပိုင္းအေျဖကို ေပးသြားပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီအေျဖသည္ မည္သို႔ေသာ အေျဖျဖစ္သည္ကိုမူ အခုအထိ ကၽြန္ေတာ္အဖို႔ မရွင္းလင္းေသးပါ။ သူ႔အေျဖကို ရရွိရန္ စဥ္းစားရအံုးမည္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စဥ္းစားမိသေလာက္ သူ႔အေျဖမွာ “ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေက်ာင္းေနသင့္ၾကသည္။ ” အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေတာ္ ေက်ာင္းသည္သည တစ္ဦးစီးေသာ လူသားတို႔၏ ဘ၀ေဟာင္းနဲ႔ ဘ၀သစ္ကို ဆက္စပ္ေပးႏိုင္သည္။ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုေတာ္ ေက်ာင္းသည္သာ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ ရွင္သန္ႀကီးထြားဆက္စပ္မႈကို ျပႏိုင္သည္။” ဟု ဆိုလိုဟန္ရွိပါ၏။

ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးေသာ ေမးခြန္းအတြက္ Oe ေပးေသာ ဒုတိယပိုင္းအေျဖမွာ သူ၏ သား Hikari ႏွင့္ ပတ္သက္သည္။ Hikari သည္ ေမြးလာကတည္းက သူ၏ ဦးေခါင္းေႏွာက္တြင္ အလံုးၾကီးတစ္လံုးႏွင့္ ေမြးလာခဲ့ရ၏။ ဆရာ၀န္တို႔က သူ၏ ဦး ေခါင္းနွင့္ ကပ္ပါလာေသာ ဂရုတ္တစိုက္ အလံုးၾကီးကို ခြဲထုပ္ပစ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုေနာက္ Hikari ၏ ခႏ©ာကိုယ္မွာ ႀကီးထြားလာေသာ္လည္း ေလးငါးႏွစ္ အရြယ္ထိ စကားမေျပာႏိုင္ပါ။ သို႔ေသာ္ အသံမ်ားကို ခြဲျခားႏိုင္စြမ္းရွိပါသည္။

သို႔ေသာ္သူသည္ လူစကားကို ပထမတြင္ နားမလည္ခဲ့ေပ။ သူပထမဆံုးနားလည္ခဲ့ေသာအသံမွာ ငွက္သံ တစ္သံႏွင့္ တစ္သံ ကြဲျပားျခားနားမႈပင္ျဖစ္သည္။ အျခားကေလးမ်ား ၆ ႏွစ္ေရာက္လွ်င္ ေက်ာင္းသြားၾကေသာ္လည္း Hikari ကုိမူ ၇ ႏွစ္ေရာက္မွ ေက်ာင္းထားႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ေက်ာင္းထားေသာ အခါမွာလည္း ပံုမွန္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ မထားႏိုင္ ကိုယ္လက္ အဂၤါခ်ိဳ႔႕ယြင္းေသာသူမ်ား အတြက္ သီးျခားဖြင့္ထားေသာ ေက်ာင္း၌ထားရသည္။ သူ၏ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ တစ္ခ်ိန္လံုး ေအာ္ဟစ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္းရွိသည္။ တခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ ထိုင္မေနႏိုင္ ထၿပီး ေျပးေနၾကသည္။ တံခါတရံ ဟိုေျပး ဒီေျပးနဲ႔ ခံုေတြကို တိုက္မိၾကသည္။ Oe မွာ အျပင္မွာေနၿပီး သူ႔သား၏ အေျခအေနကို ၾကည့္သည္။ သူ႔သား Hikari သည္ အသံမ်ားကုိၾကားေသာအခါ သူ႔နားနွစ္ဖက္ကို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ အုပ္ၿပီး ဆန္႔ဆန္႔ႀကီးထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

အဲ့ဒီအခါ ကၽြန္ေတာ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းတစ္ခုေမးမိပါတယ္။ အဲ့ဒီေမးခြန္းကေတာ ‘’Hikari ဘာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသြားရပါသလဲ” ဆိုတဲ့ေမးခြန္းပါ။ သူဟာ အခုခ်ိန္ဆိုရင္ ငွက္ေတြရဲ႔ အသံကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီငွက္ ေတြ အသံၾကားရင္ ဘယ္အသံဟာ ဘယ္ငွက္ရဲ ႔ အသံလဲဆိုတာကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူ႔ကို ေျပာထားလို႔ သူမွတ္မိေနပါၿပီ။ ဒီလိုအေျခအေနမွာ Hikari ေလးနဲ႔ အတူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ ေတာ၇ြာေလးကို ျပန္ေနၾကရင္ မေကာင္းေပဘူးလား။ အဲ့ဒီလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာကို ျပန္ေနရင္ Hikari ေလးလဲ ငွက္သံနားေထာင္ႏိုင္မယ္ ။ ကၽြန္ေတာ့ဇနီးကလည္း မီးဖိုေခ်ာင္တစ္ဖက္နဲ႔ အျခားတစ္ဖက္ကလည္း သူ၀ါသနာပါတဲ့ ကၽြန္ေတာ့တိုပံုကို ပန္းခ်ီိုဆြဲႏိုင္မယ္။ ဒါေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ မျဖစ္ႏိုင္ရမွာလည္း။

ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ မရႏိုင္ေသးတဲ့ အေျဖကို Hikari က အေျဖရသြားတယ္။ ဒါကေတာ့ သူ႔အတန္းထဲမွာ သူ႔လိုပဲ ဆူညံသံေတြ မႀကိဳက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ရွာေတြ႔သြားတယ္။ (အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စာသင္ခန္းရဲ႔ ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ အတူထိုင္ၾကၿပီး တစ္ဦးလက္ကိုတစ္ဦးကိုင္ကာ စာသင္ခန္းထဲမွာ ဆူညံတဲ့အသံေတြကို ခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ လုပ္ေနၾကပါတယ္။)

ဒီမွာတင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေက်ာင္းေနခ်င္တဲ့ စိတ္ကင္းမဲ့သြားေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္မ်က္ရည္က်မိတယ္။ ေနာက္တေန႔ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းကို သြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စာသင္ခန္းထဲကိုေတာ့ မေရာက္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းထဲ၀င္ၿပီး ေက်ာင္းေနာက္တံခါးေပါက္ကေနထြက္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းနားမွာရွိတဲ့ သစ္ေတားနားကို သြားမိတယ္။ အဲ့ဒီမွာပဲ ညအထိ ေနခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္က သစ္ပင္ေတြကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္။ သစ္ပင္ေတြန႔ဲပတ္သက္တာ ေတြ႔ရင္ စုေဆာင္းထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆီမွာ သစ္ပင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ အဲ့ဒီအခါက ရွိတယ္။ ဒီစာအုပ္ႀကီးထဲမွာ သစ္ပင္တစ္ပင္စီ သူတို႔ရဲ႔ လက©ဏာေတြကို ရွင္းျပထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့မိသားစုက သစ္ပင္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳသူျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔ေတြလိုပဲ သစ္ပင္နဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပုခ်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သစ္ပဲနဲ႔ပဲ ေနခ်င္ေတာ့တယ္။ သစ္ေတာထဲပဲေနခ်င္ေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းမသြားခ်င္ ေတာ့ဘူး။

သစ္ပင္ေတြကို ေသခ်ာေလ့လာရင္ ကၽြန္ေတာ့အဖို႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းတစ္ခု ျဖစ္လာႏိုင္တယ္မဟုတ္လား။ သစ္ပင္ေတြက ကၽြန္ေတာလို႔ကေလးအတြက္လဲ စိတ္၀င္စားစရာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ႀကီးလာလို႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပခ်င္ရင္လည္း သစ္ပင္ေတြကို သိထားတာ အက်ိဳးရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းဆိုတာဘာလဲ။ ငယ္တုန္း စာသင္ရတဲ့ ေနရာေတြပဲ မဟုတ္လား။ အဲ့ဒီလို ငယ္စဥ္ ေကာင္းေကာင္းျပင္ဆင္ထားမွ ႀကီရင္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာ္ငး ေကာင္းေကာင္းျပုႏိုင္မယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ဒါကေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းမွာ ေနစဥ္ကေတာ့ ေက်ာင္းေတြက ကေလးေတြကို ဘာမ်ား ေကာင္းက်ိဳးျပဳႏိုင္မွာလည္းလို႔ ေတြးမိတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေဆာင္းရာသီကိုေရာက္ခဲ့တယ္။ ေဆာင္းရာသီတစ္ရက္မွာေတာ့ မိုးက သည္းထန္စြာရြာေနတယ္။ ဒီလိုမိုးေတြ ရြာေနေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သစ္ေတာထဲ သြားျဖစ္ေအာင္သြားခဲ့တယ္။ မိုးဟာ သဲတာထက္ပိုမိုသဲလာတယ္။ ဒီေနာက္ေတာ့ သစ္ေတာတစ္ခံုးလံုးဟာ အရင္းကတစ္ခါမွ မျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေရစီးေၾကာင္းေတြျဖစ္လာၿပီး ျမင့္တက္လာတယ္။ လမ္းေတြဟာ ရႊံ႕ဗြက္ေတာင္ဗို႔ေတြေအာက္မွာ ႏွစ္ျမွဳပ္သြားတယ္။ အခ်ိန္ကလည္း ညေနေစာင္းေနၿပီ။ ေတာင္ၾကားလမ္းေတြက ဆင္းလုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဖ်ားခ်င္သလိုလိုျဖစ္လားၿပီး သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ေအာက္မွာ နားေနရင္ လဲက်သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ အဲ့ဒီသစ္ပင္ေအာက္မွာေနခဲ့ရတယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ ရြာမွ မီးသတ္တပ္ဖြဲ႔၀င္ေတြက ကၽြန္ေတာ့ကိုရွာေတြ႔ၾကပါတယ္။

အဲ့ဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္သြားပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္သြားေပမဲ့ အဖ်ားကေတာ့ က်မသြားပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့တို႔ ရြားနားက ၿမိဳ႔က ဆရာ၀န္ကိုပင့္ပါတယ္။ သူေရာက္လာတဲ့အခါ သူ႔အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကို ကုသေပးႏိုင္တဲ့ ေဆးမရွိဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ သူေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္ သဲ့သဲ့ေလးၾကားလိုက္တာပါ ေခါင္းမထူႏိုင္ဘူး။

ကၽြန္ေတာဖ်ားေနစဥ္ စိတ္ဓါတ္တင္းထားႏိုင္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့အေမပါပဲ။ အဲ့ဒီအခါ သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ အသက္ရွင္ေရးအတြက္ ေမွ်ာင္လင့္ခ်က္ကို မစြန္႔ႏိုင္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ လူသားျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့အဖို႔ကေတာ့ ေလပူေတြနဲ႔ လြမ္းၿခံဳထားတဲ့ ကမၻာႀကီးထဲ ေ၇ာက္ေနသလိုခံစားေနရပါတယ္။ အားနည္းၿပီး အဖ်ားဒဏ္ခံေနရပါတယ္။

အျခားဂ်ပန္အိမ္လိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္မွားလည္း ၾကမး္ျပင္တစ္ခုလံုး သင္ျဖဴးခင္းထားပါတယ္။ အဲ့ဒီ သင္ျဖဴးေပၚမွာေမြ႔ရာခင္းတတယ္။ အဲ့ဒီအေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္းေနရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္းဖ်ားေနလို႔ ညအတန္ၾကား အိပ္ေရးပ်က္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့အေမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းရင္မွာ ထိုင္ေနပါတယ္။ အဲ့ဒီအခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္းအားနည္းေသာ ေလသံနဲ႔ “အေမ ကၽြန္ေတာ္ ေသရေတာ့မွာလားလို႔” ေမးမိတယ္။ အဲ့ဒီအခါ အေမက “မင္းမေသပါဘူး”လို႔ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း “မင္းမေသဖို႔ အေမအၿမဲဆုေတာင္းေနတယ္လုိ႔ေျပာတယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။

ဆရာ၀န္ လာၾကည့္တုန္းကေတာ့ ဆရာ၀န္ကိုယ္တိုင္က “ဒီကေလး ေသႏိုင္တယ္၊ သူ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔ ဘာမွ လုပ္ေပးႏိုင္တာမရွိဘူး” လို႔ ေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ၾကားမိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေသႏိုင္တယ္လို႔ ထင္သြားတယ္ မိတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အေမ့ကို “ကၽြန္ေတာ္ေသမွာလား” လို႔ ထပ္ၿပီး ေမးၾကည့္မိတာေပါ့။ ဒီေတာ့ အေမက “I don’t belive that you will die. I pray that you won’t die.” (မင္းေသလိမ့္မယ္လို႔ အေမ မထင္ဘူး။ မင္းမေသရေအာင္ အ ေမဆုေတာင္းေနတယ္လို႔ ေျပာတယ္။) ဒီေတာ့ကၽြန္ေတာ္က (ဆရာ၀န္က “ဒီကေလးေသႏိုင္တယ္” လို႔ေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္တယ္ အေမ၊။ သူကေလ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘာမွ လုပ္ေပးႏိုင္တာ မရွိဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေသရေတာ့မွာပဲ အေမလို႔ ေျပာမိတယ္။)

အဲ့ဒီေတာ့ အေမက ခဏၿငိမ္သြားတယ္။ အတန္ၾကာစဥ္စားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အေမက “ သားေသသြားရင္ေတာင္ အေမသားကိုပဲ တစ္ၾကိမ္ ျပန္ေမြးေပးမယ္ ဘာမွ မပူနဲ႔” လို႔ အေမက ေျပာပါတယ္။ ဒီအခါအေမက ဘာေျပာသလဲ။ သူေျပာတာက-

(“မဟုတ္ေသးဘူး- အဲ့ဒီကေလး မင္းပဲျဖစ္ရမယ္။ ငါ အဲ့ဒီကေလးကို ေမြးၿပီးတဲ့အခါ ငါက သူ႔ကို မင္းျမင္ဖူးတာေတြ ျမင္လာ ေအာင္ေျပားျပမယ္။ မင္းၾကားခဲ့ဖူးတာေတြ သူၾကားလာေအာင္ ေျပာျပမယ္။ မင္းဖတ္ခဲ့တာေတြ သူ႔ကို ဖတ္လာေအာင္ ဖတ္ခိုင္းမယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ မလုပ္ခဲ့သမွ် အားလံုးကို သူလုပ္ေစရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကေလးက မင္းနဲ႔ ခၽြတ္စြတ္တူေနရမယ္” ) လို႔ေျပာပါတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ Oe ဟာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း က်န္းမာလာတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းကို လိုလိုခ်င္ခ်င္ တက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေပၚလာတာနဲ႔ ျပန္တက္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီလို ေက်ာင္းျပန္တက္တဲ့အခါမွာလည္း သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနတာက ဘာလဲဆိုေတာ့ -

(ကၽြန္ေတာ္က စာသင္ခန္းထဲမွာ စာသင္ေနသည္ျဖစ္ေစ။ ေဘ့ေဘာကစားတဲ့အခါမွာျဖစ္ေစ အေတြးတစ္ခုဟာ ၀င္လာပါတယ္။ ဒီအေတြးကေတာ့ ဒီမွာ ရွိေနတဲ့ ငါ ဟာ ငါ မဟုတ္ဘူး။ ငါကေတာ့ ဖ်ားနာၿပီး ေသသြားၿပီး။ အခု ငါက အေမ ေနာက္ထပ္ ငါ့ကိုယ္စား ေမြးေပးတဲ့ ကေလးပဲလား” ဆိုတဲ့ အေတြ႔းပါ)။

ဒီေဆာင္းပါးေလးကိုႀကိဳက္လို႔ ျပန္တင္ေပးလိုက္တာပါ၊

ႏိုဘယ္ဆုရွင္မ်ား၏ အေတြးအျမင္မ်ား

ကမၻာေပၚတြင္ ခ်ီးျမွင့္ေသာ ဆုမ်ားအနက္ အေက်ာ္ၾကားဆံုးေသာ ဆုတစ္ခုမွာ ႏိုဘယ္ဆုျဖစ္ပါသည္။ဤေဆာင္းပါးတြင္ ႏိုဘယ္ဆုရခဲ့သူမ်ား၏ စိတ္၀င္စားဖြယ္ မ်ားကို ေကာ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားတဲ့ အထဲက ႏိုဘယ္ဆုရွင္မ်ား၏ အေတြအျမင္မ်ား (၁) မွ စာေရးသူေဖာ္ျပထားတဲ့ ဂ်ပန္စာေရးဆရာႀကီး Kenzaburo ၏ အေတြးအျမင္တခ်ိဳ႔ကို စမိုင္းေမ ႀကိဳက္လို႔ ျပန္ၿပီး ဘေလာ့မွာ တင္ေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

သူသည္ 1935 ၊ ဇန္န၀ါရီလ၊ (31) ရက္ေန႔မွာ ေမြးဖြားၿပီး သူ၏ အေရးအသားအတြက္ 1994 ခုႏွစ္တြင္ ႏိုဘယ္ဆု ခ်ီးျမွင္းခ်င္းခံရပါသည္။ သူ၏အေရးအသားမ်ားက ရုရွားစာေရးဆရာႀကီး Dos-toevsky ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူသည္ဟု အေမရိကန္စာေရးဆရာႀကီး Henry Miller ကဆိုသည္။ စာေရးသူမ်ားသည္ သူ၏ 1974 ခုႏွစ္တြင္ အဂၤလိပ္လိုထုတ္ေ၀ေသာ “The Silent Cry” ဟူေသာ ၀တၱဳရွည္ႀကီးကို ဖတ္ၾကည့္ရာ သူဆိုလိုသည္ကို သိရွိရန္ အခ်ိဳ႔စာပိုဒ္မ်ားကို ႏွစ္ႀကိမ္ထက္မနည္းဖတ္ၾကည့္ရသည္။ ဤေဆာင္းပါးသည္ သူက ေမးခြန္းတစ္ခုကို ေမး၍ သူ၏ အေတြးမျမင္မ်ားကို ေဖာ္ျပထားေသာ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္။ သူေမးထားတဲ့ ေမးခြန္းက လြယ္လြယ္ေလးျဖစ္ပါတယ္။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာေၾကာင့္ ေက်ာင္းေနရသလဲ” (Why Do We Have to Go To School?) ဟူေသာ ေမးခြန္းေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူေမးေသာ ဤေမးခြန္း၌ သူ၏ရွည္လ်ားေသာ အေျဖမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဒီအခ်ိန္းထိ ကၽြန္ေတာ့ဘ၀မွာ ႏွစ္ႀကိမ္တိတ္ ေမးခဲဖူးတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုရွိပါတယ္။ ဒီေမးခြန္းကေတာ့ “ကၽြန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္ ေက်ာင္းေနၾကရမွာလဲ” ဆိုတဲ့ ခပ္လြယ္လြယ္ေမးခြန္းေလးပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္ႏွစ္သားအရြယ္ ေလာက္ကေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဂ်ပန္ေတြဟာ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးကို ဆင္ႏႊဲရာမွာ ရႈံးေနတယ္၊ မဟာမိတ္ႏိုင္ငံမ်ားဆိုတဲ့ အေမရိကန္၊ အဂၤလန္၊ ေဟာ္လန္၊ တရုတ္နဲ႔ အျခားႏိုင္ငံေတြက စစ္ႏိုင္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေမရိကန္က အဏုျမဴဗံုးကို ဂ်ပန္အေပၚ ၾကဲခ်ခဲ့တာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒုတနယ ကမၻာစစ္ႀကီး အၿပီးသတ္သြားခဲ့တယ္။

အဲ့့ဒီလို မဟာမိတ္ေတြက ဂ်ပန္အေပၚ စစ္ႏိုင္လိုက္တာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြရဲ႔ ဘ၀ကို အမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲ ေစခဲ့ပါတယ္။ စစ္မျဖစ္မွီနဲ႔ စစ္ႏိုင္တဲ့ကာလကဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြေရာ လူငယ္ေတြပါ ဘုရင္မင္းျမတ္ကို ဘုရားတစ္ဆူအေန႔နဲ႔ ျမင္လည္းျမင္ၾကတယ္။ ဘုရားတစ္ဆူအေနနဲ႔ ကိုးလည္းကိုကြယ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စစ္ရႈံးၿပီးတဲ့အခါ ဘုရင္မင္းျမတ္က ဘုရားမဟုတ္ဘူးတဲ့ လူသားတစ္ဦးပဲလို႔ ေျပာၾကတယ္။

ဒီေနာက္ေျပာင္းလဲတာျမန္လိုက္တာ။ ဘုရင္မင္းျမတ္ အုပ္ခ်ဳပ္တာ မေကာင္းဘူး၊ ျပည္သူအားလံုးက ဖန္တီးတဲ့ ဒီမိုကေရစီဆိုတာက ေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ ဒီလိုအေျပာင္းအလဲေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းမွာလည္း သင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေက်ာင္းသားတစ္ဦးအေနနဲ႔ ဒီျပင္အေျပာင္းအလည္းေတြ သင္ရတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ေပမဲ့ ဒီအေျပာင္းအလဲကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ခံစားမိတယ္။ ဒီအေျပာင္းအလဲက အလြန္အေရးႀကီးတဲ့အေျပာင္းအလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ ႏွလံုးသားက ခံစားမိတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ စစ္ႀကီးအၿပီး တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အဖို႔ ေက်ာင္းတက္ခ်င္တဲ့စိိတ္ေတြ ကုန္ခမ္းသြားတယ္။ ၾကည့္ပါဦး စစ္ကာလအတြင္းက ဘုရင္းမင္းျမတ္က သာမန္လူမဟုတ္ဘူး။ ဘုရားျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားက ဘုရင္းမင္းျမတ္ကို ရွိခိုးရမယ္လို႔ ဆရာဆရာမေတြက ေျပာၾကတယ္။ အခုေတာ့ အဲ့ဒီ ဆရာဆရာမေတြ ေလသံေျပာင္းသြားၾကၿပီေလ။ ဘုရင္းမင္းျမတ္က ဘုရားမဟုတ္ဘူး ကၽြန္ေတာ္တို႔လို႔ သာန္မန္လူပဲတဲ့။ အရင္က အေမရိကန္ေတြကို လူမဟုတ္ဘူး မိစၦာေတြတဲ့ အခုေတာ့ အဲ့ဒီဆရာမေတြကပဲ တစ္မ်ိဳးေျပာေနၾကျပန္ၿပီေလ အေမရိကန္ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဂ်ပန္ေတြရဲ႔ မိတ္ေဆြေတဲ့။ ၾကည့္ပါဦး အေျပာင္းအလဲက ျမန္လိုက္တာ။

ေနာက္ဆံဳးေတာ့ အေမရိကန္တပ္ေပါင္းစုတပ္ေတြရဲ႔ စစ္သားေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ ေမြးရာဇာတိ ရြာငယ္ေလးထဲအထိ ဂ်စ္ကားေတြနဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔က သစ္ပင္ေတြနဲ႔ ပိတ္ဖံုးတဲ့ေနရာမွာ စခန္းခ်သြားၾကတယ္။ သူတို႔ အသြားလမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသူေက်ာ္ငးသားေတြက အလံေတြကိုင္ေ၀ွ႔ရမ္းၿပီး ‘’Hello” လို႔ေတာင္ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ႀကိဳဆိုၾကရေသးတယ္။

လႊဲသြားမွျဖင့္

စိတ္ေရာဂါကု ေဆးရံုးမွာ လူနာႏွစ္ေယာက္စကားေျပာေနၾကသည္။

“ေဟ့ေကာင္ . . . မင္းရဲ႔ေခါင္းထဲကို ၂-လက္မသံ တစ္ေခ်ာင္ ငါရိုက္သြင္းေပးမယ္။ ဘယ္နွယ့္လဲ”

“မင္းရူးေနလား . . . ဦးထုပ္ကိုေခ်ာ္ၿပီး ရိုက္မိရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ . . . ။

@@@@@@@@@@@@@@

ပိုင္ၿပီ

“ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ကို ခင္ဗ်ားခိုးတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ရံုးေတာ္က ေကာက္ခ်က္ခ်တယ္။ ခင္ဗ်ားကို တရားေသလႊတ္လိုက္ပါတယ္ . ”

“ေက်းဇူတင္ပါတယ္ ပန္ခ်ီးကားကို က၊ၽြန္ေတာ္အိမ္ေပၚမွာ ခ်ိတ္လို႔ရၿပီေပ့ါေနာ္”

@@@@@@@@@@@@@@@@

ျပည္သူအားလံုးေပ်ာ္မွာပါ

ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၏ လူႀကီးသံုးေယာက္ မႏၱေလးၿမိဳ႔ကို သြားေတာ့ ေလယဥ္ပ်ံေပၚမွာ -

ပထမလူႀကီး - “ပိုက္ဆံ တစ္ေထာင္တန္ကို ေလယဥ္ေပၚကေန ေအာက္ကို ပစ္ခ်လိုက္မယ္ဆိုရင္ ပိုက္ဆံတစ္ေထာင္တန္ကို ေကာက္ရတဲ့သူကေတာ့ တအား၀မ္းေနမွာပဲေနာ္” ဆိုၿပီး တျခားသူေတြကို ေမးတာေပါ့ ေနာက္ၿပီး ဒုတိယလူႀကီးဘက္လွည္ၿပီး ခင္ဗ်ားဆိုရင္ေရာ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ လို႔ ေမးလိုက္ျပန္ပါတယ္တဲ့။

ဒုတိယလူႀကီး- “ကၽြန္ေတာ္တာဆိုရင္ တစ္ေထာင္တန္မခ်ပဲ ငါးရာတန္ႏွစ္ရြက္ကို ခ်လိုက္မွာေပါ့ ဒါမွ လူႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္လို႔ ရမွာေပါ့။

ပထမလူႀကီက ေနာက္ထပ္ တတိယလူႀကီးဘက္လွည့္ၿပီး ခင္ဗ်ားဆိုရင္ေရာ-

တတိယလူႀကီ္ - “ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လူငါးေယာက္ေပ်ာ္ေအာင္ ငါးရြက္ကို ပစ္ခ်လိုက္မယ္” ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။

ဒါနဲ႔ ပထမလူႀကီးက ပိုက္ေလာ့ကိုေခၚၿပီး ေျပာတာေပါ့။ ငါ့တို႔ေတြ ျပည္သူေတြေပ်ာ္ေအာင္ ဘာလုပ္မလဲ စဥ္းစားေနၾကတာ မင္းသာဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုၿပီးေမးတာေပါ့။

ပိုက္ေလာ့ကလည္း ပထမလူႀကီးကိုျပန္ေျပာတာေပါ့။

ပိုက္ေလာ့-“ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္းတကယ္ေျပာရမွာလား”

ပထမလူႀကီး - “အင္းေပါ့ . . . တကယ္ေျပာ”

ပိုက္ေလာ့ - “ကၽြန္ေတာ္ေျပာရင္ အေရးလဲ မယူရၿပီး ဖမ္းလဲ မဖမ္းရဘူးေနာ္”

ပထမလူႀကီး - “ေအးပါကြ . . . ေျပာမွာသာေျပာပါ ဖမ္းလဲ မဖမ္းဘူး အေရးလဲ မယူဘူး”

အနက္ေစာေစာမွာ လူတစ္ေယာက္ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာေတာ့ တျခားလူတစ္ေယာက္က ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာ ပစ္စည္း တစ္ခုခုကို ေကာက္ၿပီး ပင္လယ္ထဲကို ပစ္ေနတာေတြ႔ေတာ့ အနားကပ္ၿပီး သြားၾကည့္တာေပါ့။ သူက ပင္လယ္ထဲ ပစ္ထဲေနတဲ့သူကို ေမးလိုက္တယ္။

“ ခင္ဗ်ား ဘာေတြလုပ္ေေနတာလဲ“

“ ညက ေရလႈိုင္းေတြနဲ႔ အတူ ပါလာတဲ့ ငါးေလးေတြကို ပင္လယ္ထဲ ပစ္ထည့္ေနတာ သူတို႔ေလးေတြ ေနပူလာရင္ ေသကုန္ၾကလိမ့္မယ္”

“ပင္လယ္ကမ္းစပ္ ဒီေလာက္က်ယ္တာ ခင္ဗ်ာ အကုန္လံုးကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေတာ့ ပင္လယ္ထဲ ထည့္မလဲ မထူးႏိုင္ပါဘူး”

ေျပာရင္ဆိုရင္ အဲ့ဒီလူက ငါးတစ္ေကာင္ကို ပင္လယ္ထဲ ပစ္ထည့္ရင္ -

“ တျခားငါးေတြ အတြက္ မထူးျခားေပမဲ့ ဒီငါးအတြက္ေတာ့ ထူးသြားတယ္ေလ”

(Try To Change The World In Yourself.)

ပါေမာက©ေဒါက္တာေအာင္ထြန္းသက္ ေရးသားထားကို မွတ္မိသေလာက္ စမိုင္းေမ ျပန္ေရးေပးလိုက္တာပါ။

စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ရင္ ဟုတ္သာပဲ အကုန္လံုးအတြက္ မထူေပမဲ့ ပင္လယ္ထဲ အသက္ရွင္ခြင့္ ရသြားတဲ့ ငါးေလးအတြက္ေတာ့ ထူးသားပဲ။

“ပုိစ့္ေမာ္ဒန္ဆိုတာ ဘာလဲဟင္”

“စားစရာ မရွိရတဲ့အထဲ အေရမရ အဖတ္မရေတြကို မစဥ္းစားအားဘူးေဟ့ . . . . ”

@@@@@@@@@@@@@@@@@2

ရွားပါးစာအလုပ္

စာၾကည့္တိုက္တစ္ခုမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

“ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသတဲ့စာအုပ္ကို ဘယ္မွာရွာရမလဲ ခင္ဗ်ာ”

“ညာဘက္က စာအုပ္စင္နဲ႔ တတိယအဆင့္ လက္၀ဲဘက္မွာ ရွာၾကည့္ ”

“အဲ့ဒီမွာ စာအုပ္တစ္အုပ္မွ မေတြ႔ပါလား ”

“ဟုတ္တယ္ အဲ့ဒီစာလုပ္ကို ဘယ္သူမွ ျပန္မေပးဘူးေလ”

စစ္ေဆးေရးလည္တာ ေက်ာင္းသားကို မမွီပါဘူး

စမိုင္းေမေလးတန္းႏွစ္တုန္းက အတန္းထဲကို စစ္ေဆးေရး အရာရွိလာတာ မွတ္မိေသးတယ္။

ေက်ာင္းကို စစ္ေဆးေရးလာရင္ သန္႔ရွင္းေရးေတြက အကုန္လုပ္ၿပီးတာပဲေလ။ စစ္ေဆးေရးက စစ္ေဆးရင္ စမိုင္းေမတို႔ အတန္းထဲကို ေရာက္လာတာ။ အတန္းထဲ ကိုေရာက္ေနေတာ့ အကုန္လံုး ေၾကာက္ၿပီး အသံေတာင္ မထြက္ရဲးဘူးေပါ့။

စစ္ေဆးေရးက အတန္းထဲက ေကာင္းေလးတစ္ေယာက္ကို လက္ညိ်ဳးထုးိၿပီး မင္းစာအုပ္ ခဏေပးတဲ့ ဗလာစာအုပ္ေတာင္းၿပီး စစ္တာေပါ့။ အတန္းထဲက လူေတြအားလံုး စိတ္ပူးတာေပါ့ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ဆရာမပဲ။ အစစ္ခံရတဲ့ေက်ာင္းသားက အတန္းထဲမွာ စာအညံ့ဆံုးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး အဆင့္ကိုေနာက္ဆံုးေလ။ စာမွန္မွန္မလုပ္တာရယ္။ အိမ္စာမွန္မွန္ မလုပ္ေတာ့ ဗလာစာအုပ္က ကြက္ေက်ာ္ေတြျဖစ္ေနေတာ့ ဆရာမက စိတ္ပူတာေပါ့ ။စာမက်က္တာရယ္ေၾကာင့္ အဆင့္ေနာက္ဆံုးျဖစ္ေနတာပါ။ စစ္ေဆးေရးကလည္း သူစာလုပ္ၾကည့္ၿပီး ျပံဳးျပသြာတာေပါ့။

စစ္ေဆးေရးျပန္ထြက္သြားေတာ့ အားလံုးကေလ သူ႔ကို ၿပိဳင္တူၾကည့္ ဆရာမကလည္း ဘယ္စာအုပ္ျပလိုက္တာလဲလို႔ ေမးတာေပါ့။ အဲ့ဒီေက်ာင္းသားက ဘာေျပာလဲသိလား-

သူ႔ေဘးက ေကာင္ေလး စာအုပ္ျပလိုက္တာေပါ့တဲ့ ”

@@@@@@@@@@@

စမိုင္းေမတို႔ ဆရာမ ေျပာျပတာ -

ေက်ာင္းကို စစ္ေဆးေရးလာစစ္ေတာ့ အတန္းတခုမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံေျမပံုၾကည့္ၿပီး ေက်င္းသား တစ္ေယာက္ကို ေမးတယ္တဲ့

ဘီလူးကၽြန္းကို ေထာက္ၿပီး ဒါဘာကြ်န္းလဲလို႔ ေမးတာေပါ့

ေက်ာင္းသားက မသိေတာ့ အေပါက္၀ဘက္မွာ ရပ္ေနတဲ့ ဆရာမဘက္ကို တိတ္တိတ္ေလး ခိုးၾကည့္ၿပီး အကူအညီေတာင္းတာေပါ့။

ဆရာမကလည္း ပါးစပ္ကို လက္ည်ိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းထည့္ၿပီး ဟိုဘက္ဒီဘက္ဆြဲ မ်က္လံုး ျပဴးျပလိုက္တာေပါ့ စစ္ေဆးေရးအလစ္မွာ

ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းသားကလည္း အားရပါရ ေျဖလိုက္ပါသတဲ့

ေျဖလိုက္ပံုက -

”သရဲကၽြန္းတဲ့ ”

@@@@@@@@@@@

ကေလးေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ပါ

တခါတုနး္ကေပါ့၊ စာေတြ ေကာင္းေကာင္းမသင္ပဲ အတန္းေတြေအာင္ေပးတဲ့ေခတ္၊ ဆရာဆရာမ မလံုေလာက္၊ စာသင္အေထာက္အကူပစ္စည္းေတြ မစံုလင္တဲ့ ေခတ္ဆိုပါစို။ ပညာေရး ၀န္ႀကီးတဦးဟာ နယ္ၿမိဳ႔ေလးက ေက်ာင္းတေက်ာင္းကို ၾကည့္ရႈစစ္ေဆးဖို႔ သြားေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ သိတဲ့အတိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံမွာက ဘာ၀န္ႀကီး ညာ၀န္ၾကီး ဆိုရင္ လက္အုပ္ ကေလးေတြခ်ီၿပီး အရိုအေသေပးၾကတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ အတန္းတတန္းထဲ ၀င္ၾကည့္ေတာ့ အခန္းထဲက ကမၻာလံဳးတလံုး တင္ထားတာေတြ႔လို႔ ကေလးေတြရဲ႔ ပညာေရးအေျခအေန စစ္ေဆးဖို႔ အၾကံရလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသား တေယာာက္ကို

“ ဒီကမၻာႀကီး ဟာ ဘာလို႔ ႏွစ္ဆယ့္သံုး ႏွစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္း ဒီဂရီ တိမ္းေစာင္းေနရတာလဲကြ” ဆိုၿပီးေမးလိုက္ပါသတဲ့။

အေမးခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားလည္း ပ်ာပ်ာ္သလဲနဲ႔ “ဒါကၽြန္ေတာ္လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး” လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။

၀န္ႀကီးလည္း ကေလးေတြရဲ႔ ပညာေရးအေျခအေနကို ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ညစ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္နားက ေက်ာင္းသားတစ္ဦးကို ထပ္ေမးျပန္တယ္။ အဲ့ဒီေက်ာင္းသားေလးကလည္း ေခါင္းကေလးခါၿပီး “ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔မွ ဒီအခန္းကို ေျပာင္းလာတာ ကၽြန္ေတာ္လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး” လို႔ ေျဖျပန္တယ္။

၀န္ႀကီးလည္း ကေလးေတြ ပညာေရး အေျခအေနအေပၚ ေဒါသ ထြက္လာတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အနားက ေက်ာင္းဆရာမ ဖက္လွည့္ၿပီး “ဒါဘယ္လို ျဖစ္ရတာလဲဗ်” လို႔ ေမးလိုက္တယ္။

ဆရာမက လက္အုပ္ကေလးခ်ီၿပီး ေလသံေပ်ာ့ေလးနဲ႔ “ဒါ ကေလးေတြ လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူးရွင့္။ ဒီကမၻာလံုးႀကီးက ၀ယ္လာကတည္းက ဒီလိုပဲ ေစာင္းေနတာပါ” တဲ့။

၀န္ႀကီးလည္း ေဒါသေတြထြက္ မ်က္ႏွာေတြနီၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးဘက္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ပါတယ့္။ အစအဆံုး အေျခအေနကို သိေနတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးလည္း မတတ္သာေတာ့ဘဲ ခါးကေလးညြတ္ အရိုအေသးျပဳရင္ အခုလို ရွင္းျပလိုက္ပါသတဲ့ဗ်ာ။

“၀န္ႀကီးခင္ဗ်ာေျပာရမွာေတာ့ ခက္ပါတယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းတင္ျပရရင္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းက ရံပံုေငြ အခက္အခဲရွိေနတာေၾကာင့္ ေစ်းခ်ိဳတဲ့ လမ္းေဘးေစ်းမွာ ၀ယ္ခဲ့မိုလို အခုလို တိမ္းေစာင္းေနတာပါ”

@@@@@@@@@

နတ္ရွင္ေနာင္ကို ဘယ္သူသတ္သလဲ

ဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔ သံတူေၾကာင္းကြဲ ဟာသေလးတစ္ပုဒ္က ဒီလုိပါ။

တခါးတုန္းက ပညာေရးဌာနက စစ္ေဆးေရးအရာရွိတစ္ေယာက္က နယ္ၿမိဳ႔ေလးတစ္ၿမိဳ႔က စာသင္ေက်ာင္းတေက်ာင္းကို စစ္ေဆးဖို႔ ေရာက္လာပါသတဲ့။ အတန္းေတြ တခုၿပီး လိုက္လံစစ္ေဆးရင္း ေက်ာင္းသားေလး တေယာက္ကို ေမးလိုက္ပါတယ္။

“နတ္ရွင္ေနာင္ကို ဘယ္သူ သတ္သလဲကြ”

ေက်ာင္းသားေလးဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေၾကာက္ရြံသြားပါတယ္။ အသံေတြတုန္ၿပီး ........ “က် က်ေနာ္ မသတ္ဘူး” တဲ့။

ပညာေရးအရာရွိဟာ ကေလးရဲ႔ ပညာေရး အေျခအေန အေတာ္ေလး မေက်မနပ္ျဖစ္သြားၿပီး အတန္းပိုင္ ဆရာမကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အတန္းပိုင္း ဆရာမလည္း ကမန္းကတမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေလးအတြက္ စိတ္ပူၿပီး ေက်ာင္းသားေလးဖက္က ကာကြယ္ၿပီး ေျပာလိုက္တာက .........

“ဒီေက်ာင္းသားေလးဟာ အတန္းထဲမွာ သိပ္ေအးပါတယ္ဆရာ။ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ရန္ျဖစ္တာ မရွိပါဘူး။ သူသတ္တာေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ဘူးထင္ပါတယ္ရွင့္”တဲ့။

စစ္ေဆးေရးအရာရွိလည္း ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကို ရံုးခန္းမွာ ဒီအေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္တယ္။ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးလည္း ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကလည္း ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ ေျပာရွာပါတယ္။

“စိတ္ေတာ့ မရွိပါနဲ႔ဗ်ာ။ ဒီေက်ာင္းဆရာမေလးနဲ႔ ေက်ာင္းသားေေလးနဲ႔ ေက်ာင္းသားေလးဟာ က်ေနာ္နဲ႔ တရပ္ကြက္တည္း ေနၾကတာပါ။ အလြန္ရိုးေအးပါတယ္။ သူတို႔ကို ဒီကိစ္စနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သံသယ မရွိေစခ်င္းဘူးဗ်ား က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ အာမခံပါတယ္။ သူတို႔ က်ဴးလြန္တာေတာ့ လံုး၀ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးခင္ဗ်ာ”

ပညာေရး အရာရွိလည္း ဘာမွ ဆက္ေျပာမေနေတာ့ပဲ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ၿပီး ျပန္သြာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ကို ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာနဆီ စာတင္လိုက္သတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔မၾကာခင္ ၀န္ႀကီးဌာနက အခုလို စာျပန္လာပါေတာ့တယ္။

“နတ္ရွင္ေနာင္ ေသတာလည္းၾကာပါၿပီ။ ေနာက္ထပ္ စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈေတြ လုပ္မေနပါနဲ႔ေတာ့” တဲ့။

@@@@@@@@@@@@@@

တံတားေဆာက္မယ္ လမ္းေဖာက္မယ္

တခါက နတ္ျပည္က သိၾကားမင္းနဲ႔ ငရဲျပည္က ငရဲမင္းေတြ႔ၾကၿပီး နတ္ျပည္နဲ႔ ငရဲျပည္ ရထားလမ္းေဖာက္လုပ္ၿပီး ရထားလမ္းကို လူ႔ျပည္မွာ ဆံုဖို႔ သေဘာတူၾကပါတယ္။

ဒါနဲ႔ ငရဲမင္းႀကီးက ရထားလမ္း ေဖာက္လာလိုက္တာ လူျပည္ကို ေရာက္လာပါေလေရာ။ ဒါေပမဲ့ သိၾကားမင္းရဲ႔ ရထားလမ္းက အစအေနေတာင္ မျမင္ရေသးပါဘူး။ ငရဲမင္းႀကီးက “ ေၾသာ္ . . . ေနာက္က်ေနလို႔ေနမွာပဲ ” ဆိုၿပီး ဆက္ေဖာက္လာလိုက္တာ ရထားလမ္းက နတ္ျပည္မွာ ဆံုးပါေလေရာ။ ဒါနဲ႔ ငရဲမင္းႀကီးလည္း စိတ္တိုတာနဲ႔ သိၾကားမင္းႀကီးကို အျပစ္ေျပာပါေလေရာ။

အဲ့ဒီမွာ သိၾကားမင္းျပန္ေျပာလိုက္ပံုက “ ခင္ဗ်ားတို႔ ငရဲျပည္မွာက ေဆာက္လုပ္ေရး ၀န္ထမ္းေတြ ေပါတယ္ဗ်။ က်ဴပ္ဆီကိုက တစ္ႏွစ္ေနလို႔ တစ္ေယာက္ေတာင္ ေရာက္တာမဟုတ္ဘူးဗ်” တဲ့

@@@@@@@@@@@@@@@

ကိုသူရိန္ထက္ ေရးတားထားထာကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေမလ္းနဲ႔ ျပန္ပို႔ေပးလို႔ စမို္င္းေမ ဘေလာ့မွာ တင္လိုက္တာပါ။

The Rights That My Girlfriends Can Get

My girlfriends can get following rights:

1. The right to lend money when I broke.
2. The right to massage me when I spastic.
3. The right to copy my lecture notes when I skip my classes.
4. The right to accompany me when I feel lonely.
5. The right to carry my packages when I go shopping.
6. The right to take me to the cinema when I want to see movie.
7. The right to hold my hand when we walk together.
8. The right to sleep with me when I afraid of ghost.
9. The right to hug me when I feel cold.
10. The right to hold my umbrell a when I go into sunshine or rain.
11. The right to tell me some jokes when I feel unhappy.
12. The right to kiss me when I want to be kissed.
13. The right to love me.

Any smart, sharp, pretty, beautiful girl who want to be my girlfriend can apply to me. I'll consider by first in first out method. Time is of the essence! Don't miss the best chance.
Note: Number of applicants is unlimited.