ည ၂-နာရီ ေလာက္တြင္ ဆရာ၀န္ႀကီး အိမ္ကို ဖုန္းလားသည္။ လူနာအသန္းအသန္ျဖစ္ေနလို႔ အျမန္ဆံုးလာေစေၾကာင္ ဖုန္းဆက္သူကေျပာတယ္။ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လာဖို႔လဲ သူက အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္တယ္။ ဆရာ၀န္ကလည္း ညအခ်ိန္မေတာ္ ျဖစ္ေနတာရယ္ မိုးအသည္းအသန္ရြာေနတာေၾကာင့္ မသြားခ်င္းဘူး ၿပီးေတာ့ လူနာအိမ္ကလည္း ၿမိဳ႔စြန္ဘက္ျဖစ္ေနေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး လူတစ္ေယာက္ရဲ႔ အသက္ကိုကယ္ရမွာ ျဖစ္ေနေတာ့။ လူနာအိမ္ကို ခဲခဲယဥ္းယဥ္းနဲ႔ ဆရာ၀န္ေရာက္လာေတာ့ အိပ္ရာာေပၚမွာ ညည္းတြားေနတဲ့ လူႀကီး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔တယ္။
“ေဒါက္တာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကယ္ပါဦး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေသရေတာ့မယ္လို႔ထင္ေနတယ္”
“ဘယ္ေနရာမွာ နာသလဲ”
“ဘယ္ေနရာမွ မနားဘူးခင္ဗ်”
“မေတာ္တဆ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ျဖစ္ဖူးလားခင္ဗ်”
“မျဖစ္ဖူးဘူး ခင္ဗ်”
လူနာကို ဆရာ၀က ခဏ စစ္ေဆးလိုက္ၿပီး ၀မ္းနည္းတဲ့အသံနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္-
“ခင္ဗ်ား ေသတမ္းစာ ေရးၿပီးပလား”
“ေဒါက္တာ . . . ဘာလဲ . . . ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ပဲ ေသရေတာ့မယ္လို႔ ဆိုလုိတာလား . . . ဟင့္အင္း . . . ဟင့္အင္း . .. ကၽြန္ေတာ္ မေသခ်င္ေသးဘူး ကၽြန္ေတာ့ကို ကယ္ပါဦးဗ်”
“ခင္ဗ်ားဆီမွာ သားသမီးေတြရွိလား သူတို႔ကို ခ်က္ခ်င္းေခၚလိုက္ပါ . . . ၿပီးေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေတြကိုပါ ေခၚဖို႔မေမ့နဲ႔”
“ဘုရား . . . ဘုရား . .. ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ေသမွာလား ေဒါက္တာရယ္”
“မေသပါဘူး ခင္ဗ်ားရဲ႔ က်န္းမာေရးက ကၽြဲရိုင္းႀကီးတစ္ေကာင္လို ေကာင္းေနေသးတယ္ . . . အဲ. . . ဒါေပမယ့္ ဒီလို ရာသီဥတုနဲ႔ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း အရူးလုပ္ခံတာမ်ိဳး အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူးဗ်။ နားလည္လား”
